به نظر می رسد که چشمه جوانی، دست کم در ميان جوندگان، به جای آب سرشار از خون است. روزنامه واشنگتن پست در مقاله ای از سه گزارش جديد نام برده است که می گويند به نظر می رسد خون موش های جوان، در صورت تزريق به موش های مسن، احتمالا تاثير مستقيمی در معکوس کردن روند پيری در آنها دارد.
پس از ترکیب گردش خون دو موش (يکی جوان، ديگری پير) از طريق اتصال سيستم های گردش خون آنها، پژوهشگران متوجه پیشرفت های شگرفی در عضلات و مغز موش مسن شدند. پس از چهار هفته، فعالیت سلول های بنيادی در این اعضای موش مسن رو به افزایش گذاشت و قادر به تولید سلول های عصبی و بافت عضلانی تازه شدند.
پژوهشگران سپس کشف کردند که تزریق پروتئین خاصی که به وفور در خون جوان موجود است، یا حتی تزریق خون جوان، همان مزایای به اشتراک گذاشتن منبع خون را خواهد داشت.
موش های مسن که پروتئین به آنها تزريق شده بود يا خون جديدی دريافت کرده بودند، بهتر و سريع تر از قبل می توانستند از مسیرهای پیچ در پیچ و هزار تو عبور کنند و برای ساعت ها روی تردميل بدوند. آنها به راحتی گروه های هم سن و سال خود در هر گونه فعاليتی را پشت سر گذاشتند.
اما برای موش های جوان، که خون پير دريافت کرده بودند، اين تجربه پسرفت بزرگی بود. هنگامی که جريان خون آنها به موش سالمند متصل بود، روند ایجاد سلول های بنيادی جدید کاهش یافت. بطور خلاصه، به نظر می رسد که خون پير باعث پيری زودرس در آنها شده بود.
دو مورد از پژوهش های ذکر شده، که روز يکشنبه ۱۴ ارديبهشت (۴ ماه مه) در «ژورنال علم» منتشر شد، از درون همکاری دو گروه تحقيقاتی از انستيتوی سلول های بنیادی هاروارد بيرون آمد که از موش های مشترکی استفاده می کردند. يکی از گروه ها بر روی تغییرات عضلانی متمرکز بود و ديگری بر روی مغز. پژوهش سوم توسط گروهی از محققان دانشگاه استانفورد و دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو منتشر شد.
به نظر يکی از منابع واشنگتن پست، هر سه پژوهش با يکديگر سازگاری داشته و داده های آنها همدیگر را تکمیل می کنند.
اگر چه نتایج اولیه به نظر امیدوار کننده می رسد، اما هنوز پرسش های فراوانی وجود دارد. مثلا، آیا اين کشف در مورد انسان نيز صدق می کند؟ دوز مناسب تزریق چقدر است؟ آیا برای حفظ اثرات ازریق، به منبع ثابتی از خون جوان نیاز است يا آن که يک بار تزريق برای هميشه کافی است؟ آیا اين آزمايش عوارض جانبی و بلند مدت هم دارد؟
يکی از نويسندگان تحقيقاتی استانفورد می گويد اميدوار است به زودی بتواند اين آزمايش ها را بر روی انسان نيز انجام دهد. وی از هم اکنون دست به تاسيس شرکتی زده تا مراحل تدارکاتی و قانونی چنين اقدامی را طی کند.
اين شرکت در حال برنامه ریزی اولین آزمایش بالینی خون جوان در دانشگاه استانفورد در سال جاری است. بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر خون جوان دريافت خواهند کرد و پژوهشگران شرایط شناختی آنها را قبل و بعد از انتقال خون اندازه گیری می کنند.
پس از ترکیب گردش خون دو موش (يکی جوان، ديگری پير) از طريق اتصال سيستم های گردش خون آنها، پژوهشگران متوجه پیشرفت های شگرفی در عضلات و مغز موش مسن شدند. پس از چهار هفته، فعالیت سلول های بنيادی در این اعضای موش مسن رو به افزایش گذاشت و قادر به تولید سلول های عصبی و بافت عضلانی تازه شدند.
پژوهشگران سپس کشف کردند که تزریق پروتئین خاصی که به وفور در خون جوان موجود است، یا حتی تزریق خون جوان، همان مزایای به اشتراک گذاشتن منبع خون را خواهد داشت.
موش های مسن که پروتئین به آنها تزريق شده بود يا خون جديدی دريافت کرده بودند، بهتر و سريع تر از قبل می توانستند از مسیرهای پیچ در پیچ و هزار تو عبور کنند و برای ساعت ها روی تردميل بدوند. آنها به راحتی گروه های هم سن و سال خود در هر گونه فعاليتی را پشت سر گذاشتند.
اما برای موش های جوان، که خون پير دريافت کرده بودند، اين تجربه پسرفت بزرگی بود. هنگامی که جريان خون آنها به موش سالمند متصل بود، روند ایجاد سلول های بنيادی جدید کاهش یافت. بطور خلاصه، به نظر می رسد که خون پير باعث پيری زودرس در آنها شده بود.
دو مورد از پژوهش های ذکر شده، که روز يکشنبه ۱۴ ارديبهشت (۴ ماه مه) در «ژورنال علم» منتشر شد، از درون همکاری دو گروه تحقيقاتی از انستيتوی سلول های بنیادی هاروارد بيرون آمد که از موش های مشترکی استفاده می کردند. يکی از گروه ها بر روی تغییرات عضلانی متمرکز بود و ديگری بر روی مغز. پژوهش سوم توسط گروهی از محققان دانشگاه استانفورد و دانشگاه کالیفرنیا در سان فرانسیسکو منتشر شد.
به نظر يکی از منابع واشنگتن پست، هر سه پژوهش با يکديگر سازگاری داشته و داده های آنها همدیگر را تکمیل می کنند.
اگر چه نتایج اولیه به نظر امیدوار کننده می رسد، اما هنوز پرسش های فراوانی وجود دارد. مثلا، آیا اين کشف در مورد انسان نيز صدق می کند؟ دوز مناسب تزریق چقدر است؟ آیا برای حفظ اثرات ازریق، به منبع ثابتی از خون جوان نیاز است يا آن که يک بار تزريق برای هميشه کافی است؟ آیا اين آزمايش عوارض جانبی و بلند مدت هم دارد؟
يکی از نويسندگان تحقيقاتی استانفورد می گويد اميدوار است به زودی بتواند اين آزمايش ها را بر روی انسان نيز انجام دهد. وی از هم اکنون دست به تاسيس شرکتی زده تا مراحل تدارکاتی و قانونی چنين اقدامی را طی کند.
اين شرکت در حال برنامه ریزی اولین آزمایش بالینی خون جوان در دانشگاه استانفورد در سال جاری است. بیماران مبتلا به بیماری آلزایمر خون جوان دريافت خواهند کرد و پژوهشگران شرایط شناختی آنها را قبل و بعد از انتقال خون اندازه گیری می کنند.
نظرات شما عزیزان:
تاریخ: پنج شنبه 26 تير 1393برچسب:راز جوانی,
ارسال توسط محسن اسفندیاری
آخرین مطالب
